Leven
is leren winnen, denken velen onder ons. Langs de sportvelden staan we
luidkeels de moderne gladiatoren op te jutten om te scoren, bij de toetsen op
school is er zelfs gejuich voor de betere punten. De waarheid is dat het niet
moeilijk is om mee te juichen met de winnaar.
Leven echter, is leren verliezen, dát is de echte kunst: wie verliest, wordt
gefrustreerd en moet het beste in zich bovenhalen om er een draai aan te geven.
Tja, het is zo omdat het zo is. En wie leeft, verliest elke dag wel iets,
zeker weten.
Eigenlijk heeft het probleem van verlies te maken met zelfdiscipline. Het
fundament van elke groep die wil winnen is samen trainen. Waren we er
wel allemaal? Hier volgt dan meestal de spreekwoordelijke loden stilte. Samen iets
voor de ander doen. Dat is de essentie.
‘Be humble’ – Nederigheid is hier een proces. Een proces om als groep
tot een doel te komen, namelijk samen sterk presteren. Vrienden voor het leven
worden zo gevormd. En natuurlijk, … op een sportveld heeft men zich te
gedragen, en dient men zich aan de spelregels te houden. Tegen je verlies
kunnen hoort daar ook bij. Ook de beslissingen van de scheidsrechter, zeker in
rugbyland, moet je leren te aanvaarden. YES, ne keer of ZES.
Dus, laat ons ALLEN gedragen als rugbyspelers, en niet als voetbalwatjes. Grijp elke kans zodat er samen getraind kan worden. Goede tradities zijn als goede wijnen, dingen die jaren nodig hebben om te rijpen. Als #RCL zijn we op de goed weg.
